نحوه اداره بیماران دچار آسیب های حاد شریان رادیال یا اولنار در اورژانس بیمارستانی

زمینه و هدف:آسیب های شریانی در ناحیه دست در صورت شدید بودن می توانند تهدید کننده حیات اندام و حتی حیات فرد باشند. این مطالعه با هدف بررسی نحوه اداره بیماران دچار آسیب های حاد شریان رادیال یا اولنار در اورژانس انجام شد. روش بررسی: مطالعه به صورت مقطعی در بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان سینا ، تهران در سال 1391 انجام شد. داشتن علائم حیاتی پایدار، لاسراسیون ناحیه مچ دست و ساعد همراه با خونریزی جهنده یا اکتیو، تشخیص آسیب یکی از شریان های رادیال یا اولنار یا هر دو از معیارهای ورود به مطالعه بودند. کنترل علائم حیاتی، سطح هوشیاری، صدمات همراه و معاینه بالینی عمومی و تخصصی در تمام بیماران انجام گردید. زمان ورود بیمار به اورژانس و زمان اقدامات انجام شده از جمله اقدامات درمانی اولیه و ثانویه و همچنین زمان انجام مشاوره ها و ویزیت های بعدی از لحظه ورود به اورژانس تا زمان ترخیص بیمار از اورژانس یا بخش ثبت گردید. یافته ها:50 بیمار( 3 زن و 47 مرد) با میانگین سنی69/9 ± 34/30 سال وارد مطالعه شدند. اولین اقدام بررسی محل خونریزی و پک کردن ناحیه بود. بیشترین نوع آسیب از برنده با جسم تیز(84%) و بیشترین شریان درگیر، شریان رادیال(68%) بود.میانگین زمان اولین اقدام درمانی93/0±24/1دقیقه بود. از نظر نوع روش درمانی37 نفر از 50 نفر(74%) تحت لیگاسیون قرار گرفته و 13 نفر(26%) جهت ترمیم و آناستوموز توسط جراح عروق به اتاق عمل فرستاده شدند. میانگین زمانی لیگاسیون در گروه طب اورژانس83/13± 72/16 دقیقه و در گروه جراحی عروق 114 ± 76/117 دقیقه بود که اختلاف معنی دار را نشان داد (000/0=p). مدت زمان کلی اقامت در بیمارستان برای بیماران شرکت کننده در مطالعه 74/82 ± 04/69 ساعت بود (311- 5 ساعت). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که انجام لیگاسیون شریان رادیال یا اولنار در اورژانس با در نظر گرفتن اندیکاسیون ها و کنترااندیکاسیون های آن می تواند نقش مهمی در بازیابی وضعیت همودینامیک بیمار و تسریع در اقدامات درمانی بعدی بیمار داشته باشد. واژه های کلیدی: شریان رادیال، شریان اولنار، لیگاسیون، ترمیم، زمان اقامت در بیمارستان. وصول مقاله:7/10/92 اصلاحیه نهایی:24/4/93 پذیرش:1/5/93